6. Verschuivende vanzelfsprekendheden

De Expeditie

Editie 6 is een reflectie op de centrale pitstop van 10 november jl. Het gaat over liefde en macht, over beleid dat meestal wordt gemaakt op de logica van optelsommen. Rekenkracht doet ertoe, maar het is wel de halve waarheid. Hoe mensen functioneren is een combinatie van rekenkracht en hormonen. Van enen en nullen met de chemie, bijvoorbeeld van het lichaam. Die hormonen zijn van groot belang om te begrijpen hoe mensen werken. Empathie bijvoorbeeld. Het moment dat je aan komt rennen met je boodschappentas en de bus niet wegrijdt, maar even op je wacht. Dan voel je dat je onderdeel van een verband uitmaakt, dat je gezien wordt. Daar kun je geen beleid op maken. Maar het is wel wat bewoners en welzijnsorganisaties iedere dag doen, ook in hun samenspel. Ze bevorderen het samenleven in de wijk. Dan wordt het 1+1=3. Dat gaat over synergie, over de opbrengst van het goede samenspel. Niet over optelsommen. Zo verlies je de helft van het samenleven.
Als welzijn en bewoners samen optrekken richting de gemeente, kunnen ze de vanzelfsprekendheid van het beleid laten verschuiven. Want beleid lijkt rationeel, maar het is toch vooral gebouwd op vanzelfsprekendheden en kopieergedrag. Kees Fortuin: "Ik wil maar zeggen: samen kunnen jullie een heel krachtenveld in beweging krijgen."