Een Belgische tentoonstelling die me hartkloppingen bezorgde

De Correspondent

Er zijn weinig dingen in het leven waar ik een meerderwaardigheidscomplex over heb, maar een daarvan is dat ik geen road rage ervaar.

Als ik naast mijn vriend in de auto zit, komt er een onophoudelijke stroom commentaar en kritiek (niet van de opbouwende soort) van de bestuurdersstoel, gericht aan alle mensen en dieren die het wagen om net als wij van A naar B te willen.

Zo ben ik niet.

Als ik autorijd, ontspan ik. Ik versmelt met de machine, geniet van de flow, stap opgewekt weer uit. Tuurlijk, ik ben weleens geïrriteerd. En tuurlijk, als er iemand naast me zit en me op de vingers kijkt, raak ik gespannen. Maar over het algemeen voel ik vooral empathie voor de medeweggebruiker: ja, ik heb ook weleens gruwelijke haast; ja, het is ook moeilijk allemaal; ja, er gebeurt ook zoveel om ons heen, je ziet natuurlijk weleens iets over het hoofd.

Helaas zijn er uitzonderingen op mijn engelengeduld op de weg. De eerste is als ik moet fietsen door Amsterdam (ik kan niet anders dan schuimbekken).

En de tweede: België.

Het was mijn schuld, ik wilde een Vlaamse expositieruimte bezoeken, maar wist dat ik het niet zou trekken om zelf te rijden. Schaterend reed mijn vriend naar onze bestemming, zo’n dertig minuten (het werden er veertig) ten oosten van Antwerpen. Hij genoot van al het groen en de Vlaamse eigenaardigheden en smulde van mijn gebries. Ik ergerde me aan de stadsplanning, de onlogische route, de nutteloze stoplichten, het ontbréken van stoplichten, de kwaliteit van de wegen. Ik was, kortom, alle ratio kwijt. Nooit meer, zwoer ik.

Lezer, ik neem dit alles terug. Eenmaal aangekomen in Wijnegem (of all places) liepen we door Kanaal, de expositieruimtes van Axel Vervoordt, en heb ik twee uur in verwondering doorgebracht.

De entree is gratis, de locatie aan het kanaal verrassend; des te meer door de grimmige rit ernaartoe. Bezoekers krijgen een pas waarmee ze vrijelijk de verschillende gebouwen en exposities kunnen bezoeken. De werken zijn inspirerend, ontroerend, opmerkelijk — we zagen zelfs bekende namen als Marina Abramović en Anish Kapoor. Maar vooral tonen deze expositieruimtes hoe krachtig de wisselwerking is tussen architectuur, ruimte en kunst.

Ik wil vooral niet te veel verklappen, en kan alleen zeggen: gaat dat ervaren, het is de omweg meer dan waard.

Axel Vervoordt: ‘Kanaal’ (gratis entree, te bezoeken in Wijnegem (België))

---

Op De Correspondent praten de auteur, experts en ervaringsdeskundigen samen verder over dit artikel. Log in om mee te praten. (Alleen voor leden).
Nog geen lid? Steun onze missie om jouw nieuws van context te voorzien en sluit je hier aan.
Wil je eerst kennismaken met onze verhalen? Schrijf je dan in voor de proefmail en ontvang elke zaterdag een artikel in je mailbox.