#50 Wie we zijn: Het verhaal van de arend en de wind...

David Pieters' Supernova Podcast

Het verhaal van de arend, en van de mens. Een voordracht. Tekst: Het is midden in de nacht. Ik denk aan die jonge arend die over de rotsen naar beneden wordt geduwd door zijn moeder. Die arend heeft nog nooit gevlogen. hij weet niet wat vliegen is. Hij weet niet hoe het moet en hij weet al helemaal niet hoe het voelt. En dan is er die moeder. Als symbool voor het leven zelf. Die oermoeder. Zij is het die hem over die rotswand duwt. Een oneindige val beneden. Wie doet nou zoiets? Maar het is het grootste cadeau voor het jong wat ze hem in haar moederschap kan geven. Want dat is de enige manier om te leren vliegen. Zo heeft het leven het bepaald. Het arendsjong kan er tegen vechten en zich verzetten, maar dit is de initiatie naar arendschap. Het is al voor hem bepaald voordat hij geboren werd. Welkom op aarde! De initiatie voor de arend bestaat uit vallen en uit zijn veiligheid verlaten. Hij moet zijn angsten onder ogen komen. Om zichzelf te vinden. Door te vallen, gaat hij vliegen. Eerst naar beneden, dan pas naar boven. Maar dat weet hij nog niet. Het gevoel van vallen lijkt verschrikkelijk. Maar in werkelijkheid is vallen een heerlijk gevoel wanneer hij zich er aan overgeeft. Het is alleen eng als hij denkt dat hij te pletter valt. En natuurlijk denk ie dat, want hij heeft nog nooit gevlogen. De reden dat moeder arend hem zo ongenadig over dat randje duwt, is omdat ZIJ iets weet wat hij nog moet ontdekken. Namelijk dat hij een arend is. Het jong weet nog niet wie hij is en waartoe hij geboren is. Het zit veilig in het nest. Maar arenden zijn geboren om tot grote hoogtes te vliegen. Niet om veilig te blijven. De enige manier voor het jong om te ontdekken wie hij is, is door te vliegen. Het is de enige manier. En daarom duwt ze hem zo ongenadig, maar uit liefde, over het randje. Tijdens het vallen is er angst, paniek, twijfel, wanhoop, boosheid en ongeloof. Ook dat hoort er bij. Het wonderlijke is dat het arendsjong eigenlijk niet heel veel hoeft te doen. Het overkomt hem. De mindfuck is dat hij denkt, in zijn nog niet weten wie hij is, in zijn kleine ikje, dat hij denk dat hij invloed heeft op het proces. Maar in de overgave aan het moment, ontdekt hij langzaam iets over zichzelf. Want langzaam spreiden zich zijn vleugels. Vleugels waarvan hij niet eens wist dat hij ze had. En in de overgave aan dat moment, dat magische moment van ontwaken, ontdekt hij wie hij is. En dan voelt hij de wind niet meer langs, maar onder zich. En op een gegeven momen in de reis van overgave, precies op het juiste moment, valt hij niet meer, maar stijgt hij op. Alsof een onzichtbare hand hem omhoog duwt. Maar het is de wind, en het zijn zijn vleugels. David Pieters