#101 We vragen niet wat je doelen zijn, de kinderen wonen hier - Ellen van der Hulst (Heppie (t)Huis | Het Vergeten Kind)

Professional vanuit je hart voor liefdevolle en gelijkwaardige (jeugd)zorg, onderwijs en sociaal domein - met Mascha Struijk

"We vragen niet wat je doelen zijn, de kinderen wonen hier"

Ellen van der Hulst is orthopedagoog bij het Heppie (t)Huis in Geldrop-Mierlo. Het Heppie (t)Huis is in 2019 gestart als initiatief van Het Vergeten Kind als reactie op de documentaire Alicia. Om te laten zien dat jeugdzorg ánders kan.

Ellen werkt vanaf de start mee om dit huis vorm te geven. Ze vertelt enthousiast over het klimaat van liefde en aandacht als basis (hechten moet), niet vragen wat je doelen zijn, intensief samenwerken met ouders, zo lang mogen blijven wonen als nodig is, geen groepsleiders maar opvoeders, meegaan naar de voetbalclub om de trainer te coachen om dit kind erbij te houden. Dat je kinderen met mega-ingewikkeld gedrag ook op deze manier kunt helpen, dat dat veel creativiteit, vasthoudendheid en intensiviteit vraagt maar dat je dan wel bétere hulp levert. Die kindvriendelijk is, dicht bij huis, middenin de samenleving, en daardoor voldoet aan de standaarden van het Kinderrechtenverdrag.

De gemeente financiert op een andere manier, waardoor alle beslissingen genomen worden op basis van 'is het nodig voor het kind? dan doen we het!'. Ook is er meer personele bezetting: uitgangspunt is altijd 3 opvoeders aanwezig voor de maximaal 8 kinderen. Dan is er natuurlijk veel meer mogelijk, dus het is niet zomaar te vergelijken met een andere residentiële setting.

Het is juist om te laten zien dat andere financiering betere hulp voor kinderen kan realiseren. Dat daardoor kinderen in hun eigen gemeente kunnen worden opgevangen ipv doorgeplaatst te worden tot er een plek is waar ze passen - of tot gesloten omdat het niet anders meer kan.

Ellen vertelt ook over haar persoonlijke ervaringen met isoleren als sociotherapeut in de Kinder en Jeugdpsychiatrie. Toen deed ze het, maar als ze er nu op terugkijkt is ze daar wel het contact met zichzelf een beetje kwijt geraakt. Ze heeft gewerkt op een manier waar ze nu niet meer achter kan staan, maar om je staande te houden op dat moment moet je je wel aanpassen. Nu Ellen in een andere omgeving werkt, merkt ze dat ze veel dichter bij zichzelf kan blijven en meer kan betekenen voor de kinderen, jongeren en hun ouders.