Margriet Brandsma: “Rampen hebben een gezicht nodig, dan wordt het voor de media een aantrekkelijk verhaal”

Het Mediaforum

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat in Tripoli het vliegtuig van de Libische luchtvaartmaatschappij Afriqiah Airways neerstortte. Onder de 103 slachtoffers van de vliegramp waren 71 Nederlanders. De 9-jarige Ruben uit Tilburg was de enige die de ramp overleefde. En tot op de dag van vandaag wordt de familie door journalisten benaderd. Tot ergernis van de tante die de zorg voor hem heeft opgenomen. Waarom blijven journalisten hem jaar in jaar uit benaderen? Brandsma: “We waren het er met zijn alle over eens dat je dit niet doet, en toch doen we dit elk jaar weer”. Hoe kijken onze mediakenners hier naar? Hoe zouden zij reageren als de hoofdredacteur zou vragen met dit onderwerp aan de slag te gaan? Aan tafel zitten Margriet Brandsma, Roos Schlikker en Spraakmaker Ed Nijpels. Het mediamoment van Brandsma gaat over een verschil in waardering voor cultuur in Nederland en Duitsland. Volgens Brandsma is er een groot verschil. Wat zijn die verschillen? In Duitsland hoef je je “niet te verontschuldigen dat je in de cultuursector zit”, aldus Brandsma. Schlikker zegt: “Cultuur is dat waar we naar teruggrijpen als we het moeilijk hebben”. Het is volgens haar niet alleen maar ‘voor de leuk’, het is noodzaak. Waarom is de bijdrage voor cultuur lager? Zou de cultuursector als een ‘normale’ economische sector behandeld moeten worden? Brandsma geeft aan dat het benoemen van cultuur van belang is. “Mark Rutte heeft tijdens al zijn persconferentie het woord ‘cultuur’ nog nooit laten vallen” En er wordt deze dagen veel herdacht. Tripoli, de vuurwerkramp in Enschede… En natuurlijk is corona overal aanwezig. We denken aan de slachtoffers en onze familie en natuurlijk ook aan ons zelf. Maar volgens trauma-expert Berthold Gersons is er iets merkwaardigs aan de ramp met het coronavirus: de impact is immens, maar publieke woede en verdriet zag je lange tijd nauwelijks in de media. Dat zei hij afgelopen weekend in de Volkskrant. Is dit herkenbaar voor onze gasten? Hoe zou je als land met het verdriet om moeten gaan? En wat zou de rol van media kunnen zijn?