Dood & Verderf – september 2018: Behemoth, Fleddy Melculy, Aborted en meer

Dood & Verderf

Een haatplaat met gabber en hiphop, een Baroeg-tip met humor, een vocabulair beperkte Zwaar Aanbevolen-tip, en zeemonsters die lijken aan hun tentakels rijgen: dit is de september-editie van Dood & Verderf, je maandelijkse overzicht van de beste nieuwe metalreleases.

Exocrine – Hayato (Molten Giant)

Ja, dat klinkt verdacht Amerikaans he, met die synthesizers, melodieuze refreinen en overdreven focus op techniek? Vrees niet: Exocrine is een tech-death-band uit Bordeaux, die met langspeler Molten Giant vrolijk in de categorie Obscura en The Faceless komen. Lees: zestien ideeën per minuut, en de manager vermoordt een kitten als als er niet elke tien seconden een tempowisseling plaatsvindt.

Aborted – TerrorVision

Of het nou Amen-Ra, Deus of Technotronic is: ik heb al jaren een zwak voor Belgische bands. Ze lijken wat minder conventioneel te denken dan Nederlanders, meer ruimte te hebben voor het experiment, en niet bang te zijn om boven het maaiveld uit te komen.

Aborted is ook zo’n mooi voorbeeld daarvan: grindcore uit Oost-Vlaanderen. Al twintig jaar maakt de band, in wisselende samenstellingen, gruwelijke metal, met TerrorVision als laatste wapenfeit. Alleen al de hoes is prachtig: Cthulhu-achtige zeemonsters die de lijken van de mensheid vrolijk aan hun tentakels rijgen. Mocht het ooit zo ver komen, dan lijkt Aborted me de uitgelezen band om deze apocalyptische ondergang van de aarde van een gepaste soundtrack te voorzien.

Zwaar Aanbevolen

The Spirit – Cosmic Fear (Sounds from the Vortex)

Ik dacht: ik stop er deze editie toch nog één Scandinavische band bij, gewoon, omdat een zichzelf respecterend metalprogramma niet zonder kan. Blijkt The Spirit uit Duitsland te komen! Da’s best gek, want Cosmic Fear klinkt echt op alle mogelijke manieren als een van de honderden Dissection-klonen uit Zweden. Nouja, wat ze misschien verraadt, is het nogal gebrekkig gesproken en gevonden Engels, maar verder? Wat allemaal niet wegneemt dat Cosmic Fear een absoluut kicke melodieuze deathmetaltrack is met veel goede ideeën en erg toffe tempo’s, van een band die welgeteld één release heeft.

Die kwaliteit viel ook op bij de recensenten van Zware Metalen, het metal-magazine van Nederland en België. Corpus Corrie, ja echt, schreef namelijk over Sounds from the Vortex:

“Het ware geweld barst los met de tweede track Cosmic Fear. Een knaller van een plaat vol brute blastbeats, strakke gitaarrifs en een heerlijk old-school gevoel. De zang mag er zeker zijn en doet lichtelijk denken aan de kunsten van Shagrath van Dimmu Borgir. Ook de tempowisselingen in het nummer zijn ijzersterk. Na ongeveer een minuut volgt een ritme waar ik met mijn vuist in de lucht wil stoten. De vingers en voetjes bewegen mee op dit pakkende stuk en mijn nekspieren krijgen het zwaar te verduren tijdens het headbangen.”

De hele recensie vind je op www.zwaremetalen.com

Hangman’s Chair – Naïve (Banlieue Triste)

In de jaren ‘90, ten tijde van giganten als Machine Head, Fear Factory en Biohazard, vormde een andere Amerikaanse metalband een vreemde buitenbeen: Type O Negative, een oneindig sarcastische doommetalband met prachtige zinnen als ‘loving you was like loving the dead’ en ‘for her lust, she’ll burn in hell, her soul done medium well’. De bijzonder charismatische frontman, Peter Steele, schopte het zelfs tot de Playgirl (niet alleen zijn basgitaar was heel lang), maar overleed in 2010 aan hartklachten.

Maar nu is er dus Hangman’s Chair, een band die zo