339 | God, Noach en de ark

Vorming voor elke dag

God zag

Bij de schepping van de wereld keek de Heere elke dag naar Zijn scheppingswerk. Steeds weer horen we het refrein. Het was goed. In Genesis 6 lezen we opnieuw dat de Heere naar de aarde keek. ‘En de HEERE zag dat de boosheid van de mensen menigvuldig was op de aarde, en al het gedichtsel van de gedachten van zijn hart te alle dagen alleen boos was.’

Het was niet best wat Hij zag. De mensen op Gods wereld waren met van alles druk, maar niet met Hem. De Heere kon niet anders dan in Zijn rechtvaardigheid Zijn oordeel over hen uitspreken.

God sprak

De God die zag, sprak tot Noach: ‘Het einde van alle vlees is voor Mijn aangezicht gekomen, want de aarde is door hen vervuld met wrevel, en zie Ik zal hen met de aarde verderven. Maak u een ark van goferhout…’ (Gen. 6: 14).

De Heere had de tijd. Hij kon tegen Noach zeggen: klim die berg op, daar is een spelonk, als je daarin gaat zitten, zal Ik je bewaren. Nee, de Heere liet hem plank voor plank aanvoeren, om in alle rust een ark te bouwen. God is traag in Zijn oordeel. Waarom? Opdat velen de tijd krijgen om de toevlucht te nemen tot Hem. Zo ook vandaag.

Reactie

‘Door het geloof heeft Noach, door Goddelijke aanspraak vermaand zijnde van de dingen die nog niet gezien werden, en bevreesd geworden zijnde, de ark toebereid tot behoudenis van zijn huisgezin; door welke ark hij de wereld heeft veroordeeld, en is geworden een erfgenaam der rechtvaardigheid die naar het geloof is.’ (Hebr. 11: 7)

Noach had er geen beeld bij toen hij hoorde wat God aankondigde. Nooit vond er een wereldwijde ramp plaats, zoals nu werd aangekondigd. Maar hij geloofde God op Zijn woord. Noach leefde voortaan met een last in de wereld. Hij zag de mensen om zich heen als hen die dreigden verloren te gaan. Hij bereidde een ark tot behoudenis van zijn gezin, zo lezen we in Hebr. 11. Die ark vormde tegelijkertijd een veroordeling van allen die er met een vooroordeel naar stonden te kijken.

Ark

Noach stond daar gelovig te timmeren, wachtend op Gods handelen. Jarenlang vormde deze ark een preek op zich, van wat er komen ging. Zoals in onze tijd de kerktorens naar de hemel wijzen, als een getuigenis van wat er gebeurd is en staat te gebeuren. Je kunt er langsheen kijken. We kunnen ze zelfs afbreken. Daarmee poetsen we God echter niet weg uit Zijn schepping.

Niets neemt bij het naderende oordeel de vrees voor God weg, dan alleen het vrezen van God. Hem te voet te vallen. Lief te krijgen, doordat we zien wat Hij in Christus schonk. Hij zond Zijn Zoon, Jezus, tot verlossing. Door Zijn Geest werkt Hij geloof, dat zich richt op Christus tot behoud. Wie in Hem gelooft, wordt behouden. Als in een ark, te midden van het oordeel.