Dood & Verderf – april 2022: coke, adhd en porno met kunstenaar Arno Coenen

Dood & Verderf

Wie Arno Coenen niet kent, ligt sinds 2014 begraven onder een steen die begraven ligt onder een hunnebed dat begraven ligt onder een meteoriet. Arno is namelijk de geestelijk vader van de Hoorn des Overvloeds, het gigantische kunstwerk dat het dak van Markthal in Rotterdam siert. 115 bij 95 meter groot, 400.000 megapixels rijk, een van ‘s werelds grootste kunstwerken, de Sixtijnse kapel van de Lage Landen.

Maar er is zoveel meer te vertellen over Arno. Zijn pornovideo’s met legofiguren. Een soort-van-docu vol metal-iconen. De bizarre inrichting van zijn eigen (inmiddels overleden) bar-restaurant-podium-brouwerij Eurotrash. Artwork voor de Amsterdamse stonerdoommetalband Pendejo!. De enorme Slayer-klok in Hotel Not Hotel. En exposities met zijn werk én kickbokswedstrijden.

Het duizelt me.

Gelukkig komt Arno alles toelichten. Of niet. Dat maakt niet uit. We gaan sowieso zijn favoriete metalplaten draaien, én ik laat aan Arno horen welke muziektip het online magazine Zware Metalen voor hem heeft. Laat de chaos beginnen!

De playlist

1. Slayer - Angel of Death (Rudebrat Deathstep Remix) (2012)
2. Cannibal Corpse - Inhumane Harvest (Violence Unimagined, 2021)
3. Infant Annihilator - Cuntcrusher (The Palpable Leprosy of Pollution, 2012)
4. Lamb of God - The Passing / In Your Word (Wrath, 2009)
5. Ghost - Year Zero (Infestissumam, 2013)
6. Rammstein - Kokain (Das Modell, 1997)
7. Transformer di roboter - Walk (2008)

Zwaar Aanbevolen

8. GGGOLDDD - Strawberry Supper (This Shame Should Not Be Mine, 2022)

Toen Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, er achter kwam dat Arno verantwoordelijk is voor het plafond van De Markthal, moest hij meteen aan het eveneens kunstige en Rotterdamse GGGOLDDD denken. Onlangs verscheen daarvan het gedurfde album This Shame Should Not Be Mine, en later deze maand is de band curator van het Roadburn festival. Redacteur Michiel Hoogkamer duidt op Zware Metalen waarom dat laatste betekenisvol is:

“Het verzoek kwam juist op een moment dat zangeres Milena Eva in de luwte van de lockdowns hard tegen haar verleden aanliep: zij is verkracht toen zij 19 was. Deze verschrikkelijke gebeurtenis en gevoelens die zij lang had weggestopt, grepen de breuk in het normale leven aan om zich aan te dienen en niet meer weg te gaan: die schaamte zou niet de hare moeten zijn! Milena zag in het aanbod van Roadburn een mogelijkheid om haar emoties op een creatieve, voor haar natuurlijke manier naar buiten te laten komen. Met GGGOLDDD schreef en bracht zij This Shame Should Not Be Mine.

Strawberry Supper dus, van GGGOLDDD. Geen metal à la horns up, bier & tieten, into the pit, haren loswapperen, luchtgitaarsolo’s en Slayyeeeuuuuur die je wellicht had verwacht, maar de omstandigheden zijn ernaar.

Lees de recensie op Zware Metalen